Aan de evaluatietafel hebben we een casus besproken die nu een aantal maanden loopt. Een aantal belangrijke punten die we besproken hebben:
- Het uitvragen van de ‘ik kan- vraag’ blijft soms moeilijk. Zeker in zeer moeilijke of onzekere situaties (bijvoorbeeld iemand zonder onderdak) is er nog weinig ruimte om te kijken naar wat iemand zelf zou kunnen betekenen.
- Communicatie tussen de verschillende betrokken partijen gaat erg goed.
- De man in deze casus werd bedreigend in zijn houding naar de beroepskrachten en legt de verantwoordelijkheid voor zijn probleem volledig buiten zichzelf. We komen tot de conclusie dat het belangrijk is om: helder en transparant te zijn in de communicatie, collectief grenzen te bepalen en één lijn te trekken over hoe de man te benaderen, een duidelijke kop en staart te bepalen (wanneer het misloopt, is het belangrijk om het goed af te ronden).
--> Het is echter wel moeilijk om te bepalen waar de grens precies ligt.
- De houding van de man heeft ook impact op de betrokken beroepskrachten en hun gevoel van veiligheid. hoe ga je hiermee om?
- Wat doe je met iemand die alleen iets wil (onderdak), maar verder zijn problemen niet erkent en geen hulp wil zijn er mogelijk casussen niet geschikt voor het toepassen van de Samenwerkwijze?
Aan de evaluatietafel bespreken we casuïstiek die al langer loopt, we evalueren dan op het proces. Dat doen we aan de hand van een format. Een lege versie van dit format vind je in de bijlage.