Wanneer help je mensen met blijven 'knokken' om van klachten (lichamelijke of geestelijk) af te komen? En wanneer is het punt bereikt dat het meer energie oplevert om de situatie te accepteren, en van daaruit op zoek te gaan naar nieuwe waarden en doelen?

Zie ook, op de Tijdlijn (Tijdlijn Samenwerkwijze Regio Oss | Samenwerkwijze Regio Oss | 1Sociaaldomein.nl) de cursus 'Voluit Leven' die Oscar Boerboom en ik vanaf september gaan geven: een cursus in accepetatie. Diverse mensen voelen zelf dat de tijd rijp is voor meer acceptatie en melden zich zelf aan voor deze cursus. Er zijn ook mensen die maar blijven knokken tot ze er bij neervallen en daardoor eigenlijk alleen maar omkijken en niet kunnen genieten. Ik ben wel benieuwd naar hoe jullie mensen begeleiden in deze situatie. Blijf je meeknokken of probeer je ze naar dat omslagpunt te brengen? En hoe doe je dat?