“Hoe kunnen wij, mensen met een psychische problematiek en door angst zichzelf sociaal isoleren, helpen met een passend budget om individuele begeleiding aan te vragen?”
Toelichting
Het zijn mensen met trauma die zelfstandig wonen. Mensen die het vertrouwen in de hulpverlening zijn verloren. Het gedrag en houding dat daar uit voort komt stoot anderen vaak af waardoor deze groep in een sociaal isolement terecht komt. Het zijn mensen die tussen wal en schip vallen waar de wetgeving met ijzeren hand wordt gehanteerd.
Zij passen niet het beleid van de gemeente m.b.t. een collectieve aanpak dat vanuit de gemeente wordt gefaciliteerd en waar wel budget voor is.
Deze groep mensen worden gesignaleerd vanuit het wijkteam. Hier is sprake van maatwerk in de vorm van individuele begeleiding dat pas bij de persoon. Door de angst en het wantrouwen wordt een aanvraag pgb lastig. Een keukentafelgesprek zal niet plaats vinden of moeizaam verlopen omdat deze groep mensen de vragen sociaal wenselijk zullen beantwoorden.
Motivatie
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en wie kan mij de weg wijzen hoe ik een passend budget kan vinden voor een cliënt binnen de gemeente Oss.
Werkgebied
Trea van Meel, kunstzinnige individuele begeleider/coach
treARThuis is een kleinschalig atelier en biedt individuele dagbesteding aan volwassene.
Hoi Trea
Er is niet meteen een eenduidig antwoord op jouw vraag te geven.
mijn ervaring vanuit vroeger werk, bij bemoeizorg is: ga op zoek na een gezamenlijk onderwerp / doel/ hobby/ interesse, om zo contact te krijgen met de inwoner. dit kost vaak veel tijd en energie. Je moet dan vaak na inwoner toe, om hem of haar treffen op andere plekken dan thuis. Denk out of de box.
Het opbouwen van contact en vertrouwen is belangrijk. Ga geen zaken en of dingen beloven die je niet kunt waar maken.
Bewaak je grenzen, wat je wel en niet kunt.
Belangrijk is dat het contact wederkerig is en respect hebt voor elkaar.
Zoals ik al schreef, dit kost tijd en energie. probeer een netwerk op te bouwen, om de inwoner. Zodat je als hulpverlener, niet alleen voor de situatie staat.
Beste Trea,
Zeer herkenbaar uit het werk als thuisbegeleider, deze mensen lopen uiteindelijk vast en komen alsnog terecht bij de hulpverlening of worden onzichtbaar en sluiten zichzelf af………..
Deze vraag past perfect in de gedachten van de proeftuin, het welzijn van de burger vergroten.
Al zou je maar voor een proefperiode financieel gesteund worden, waarin de persoon mag ervaren dat deze vorm van creatieve begeleiding hun welbevinden versterkt.
Ook kun je kijken of de persoon in kwestie zelf kan financieren.
Wens je veel succes maar kader duidelijk een periode af waarin jij alleen aan het werk bent !
Beste Maria,
Dank voor je bericht. Het gaat hier met name over mensen die getraumatiseerd zijn. Dat vraagt een professionele benadering en aanpak. Dat betekent samenwerken aan het welzijn van de persoon. Dat kan alleen als wij samen kunnen afstemmen hoe wij de persoon kunnen benaderen en in beweging kunnen krijgen.
Eigen regie en zelfredzaamheid zijn termen die worden gebruikt. Ik vraag mij af wat dat nu betekent voor mensen met psychisch lijden. Het is belangrijk dat mensen hun eigen regie houden op hun leven en dat betekent voor mij dat zij met ondersteuning zolang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen. Door de angst en weerstand willen zij niet en kunnen zij het ook niet en dat betekent naar de mensen toe gaan. Zij hebben zoveel meegemaakt dat zij het huis niet uit gaan op eigen kracht en verzetten zich om dat te doen. Hier is begrip en respect nodig om de persoon te kunnen begrijpen. Daar is een andere benadering en aanpak voor nodig. Er naar toe gaan, er zijn en luisteren naar wat de persoon vertelt. Mensen die zo psychisch lijden voelen zich niet veilig en trekken zich terug. Dat verdient aandacht vanuit de hulpverlening. Ik hoop dat de proeftuin hier met een andere bril naar kan kijken. Deze problematiek vanuit een ander perspectief gaan zien. Vanuit het perspectief vanuit de persoon die in psychische nood verkeert.
Deze groep verdient aandacht omdat het een groep is die te veel en te vaak zijn afgewezen in hun leven. Hulp niet accepteren en ook hier ligt een oorzaak aan te grondslag. Hierin worden zij niet begrepen door de buitenwereld. Hulp vragen en aanvaarden kan een teken zijn van zwakte en dat kan als afwijzing worden gevoeld door deze groep. Een keukentafelgesprek zal niet plaats vinden of moeizaam verlopen omdat deze groep mensen de vragen sociaal wenselijk zullen beantwoorden.
Daardoor kunnen zij niet in aanmerking komen voor een budget omdat zij dat zelf persoonlijk moeten aanvragen. Dat zegt de wet. Het is een groep waar praktische hulp wordt ingezet en ook dat kan worden geweigerd. Als praktische hulp wordt aanvaard dan is het voor die desbetreffende hulpverlener lastig om de persoon uit het isolement te halen. De weerstand en vooral het wantrouwen dat aanwezig is bij deze groep zorgt ervoor dat zij niet worden gezien en gehoord door de maatschappij.
Inderdaad goede afspraken met elkaar maken hoe wij samen deze groep mensen weer mens kunnen laten zijn. Als de persoon dit zelf kan betalen dan zullen wij ook dit samen met de persoon bespreekbaar moeten kunnen maken. Dat kan alleen als er veiligheid is en van daaruit komt vertrouwen om de volgende stap in te zetten.
Ik hoop met deze aandacht iets voor deze groep te kunnen bijdragen aan hun levensgeluk hoe klein dat ook kan zijn.
Beste Trea,
Misschien kun je informeren bij Onswelzijn ?
Beste Mijntje,
Dank voor je bericht en fijn dat wij hier elkaar weer ontmoeten. Ik ga dat doen!
Beste Pierre Hoeks,
Dank voor je antwoord. Je hebt gelijk dat het contact heel erg belangrijk is. Ik noem het de ontmoeting waarin je de ander de ruimte geeft om dat wat de persoon bezig houdt te laten zijn. Mensen hebben teveel meegemaakt in hun leven waardoor zij getraumatiseerd zijn. Dat stuk is er en ik luister en raak het even aan om te laten voelen dat het oké is. Dat zij niet gek zijn of vreemd. Zich mens mogen voelen. Daarnaast is het de kunst om uit het verhaal van de persoon iets positiefs aan te raken. Ieder mens heeft naast nare herinneringen ook mooi momenten gekend. Het zijn mensen die niet zelfstandig kunnen aansluiten bij reguliere collectieve activiteiten. Dit vraagt maatwerk en specialisme om deze mensen te benaderen. Als de mens wordt erkend dan is er een ingang om in verbinding te komen. Het kunstzinnig proces wat een bewustwordingsproces kan helpend zijn om de mens even mens te laten zijn. Dat betekent samenwerken en elkaar een deel van het budget gunnen om de persoon te ondersteunen. Mijn ervaring is nu dat er wel budget is voor collectieve activiteiten en dat de groep mensen naast hun autonomie een vertrouwenspersoon naast zich hebben staan om te kunnen deelnemen aan een activiteit wat dat dan ook moge zijn. Ik realiseer mij ook dat mensen die zo in de weerstand zitten vanuit angst en wantrouwen dat zij hun patronen zo eigen hebben gemaakt daar moeilijk van los kunnen komen. Toch ik ben er van overtuigd dat ik mensen met een psychisch lijden een stukje rust en stabiliteit kan bieden door een kunstzinnige benadering toe te passen waarbij veiligheid voorop staat. Dit spreek ik uit op basis van ervaring. Mijn vraag is hoe kunnen wij samen iets betekenen voor deze groep mensen met het juiste budget voor iedereen die de persoon ondersteund vanuit verschillende niveau's.